Geen spannende of erg originele bandnaam, maar laat je hier niet door van de wijs brengen. Drie jonge Britten die op eigentijdse wijze een greep doen uit vier, vijf decennia (hard-)rock en psychedelica, met funky en folky inslag. Als inspiratiebronnen noemen ze onder meer Jimi Hendrix (zie daar maar eens aan te ontkomen), Pearl Jam en Ben Harper, maar ook Free lijkt een belangrijke invloed, naast een hele trits andere Britse bands sinds pakweg 1968.

Met al die geweldige Britpopbands van de afgelopen 25 jaar zou je helemaal vergeten dat Groot-Brittannië tevens de bakermat was van misschien wel de belangrijkste hardrock- en heavy metalbands uit de beginperiode van het genre. In die zin is deze jonge band bepaald geen vreemde eend in de bijt.

Zanger-gitarist Willie Edwards voert de in 2010 opgerichte band aan, begeleid door Matthew Brooks (bas, arrangementen, tweede stem) en Andrew Naumann (drums en percussie). In thuisland Groot-Brittannië zijn ze al een tijdje een grote naam. Ze speelden op beroemde festivals als Glastonbury en Isle of Wight. Steal is alweer hun vierde album.

Na de stevige openers Miles Away en Hot Rocks kiest de band wat rustiger vaarwater met het folky en ruimtelijk klinkende Scared Of The Sun, dat wel een beetje herrinnert aan Britse seventies hardrockbands als Rainbow en Bad Company. Atoned ademt eerder Pink Floyd en de vele progressieve en psychedelische bands uit dat zelfde tijdperk. Net als de andere nummers op het album meandert deze song avontuurlijk en freaky verder.

Lekker aan de bandsound is ook het veelvuldige gebruik van de slide-gitaar. Edwards staat z’n mannetje op dat vlak en zijn bandmaten volgen en anticiperen op meer dan adequate wijze. Het furieuze Our World doet mij qua thema en intro denken aan de overleden Schotse folklegende John Martyn. Ook de funky en folky benadering van Living Free smaakt naar meer, zeker ook weer dankzij het te gekke slide-spel. In Bad News komen de monumentale en misschien wel onvermijdelijke Led Zeppelin-invloeden om de hoek kijken, maar luister eens naar wat ze er mee doen.

De band ademt sterke invloeden uit de jaren zeventig en schaamt zich daar niet voor. Maar laten we aub niet dat verschrikkelijke, nietszeggende ‘classic rock’-stempel erop drukken. ‘Classic rock’ klinkt naar saai en geweest. Willie & The Bandits zetten een goede traditie voort. Steal is een mooi album, dat doet vermoeden dat er nog veel meer in het vat zit.